Zibilliyə atılmış oyuncaq kimidi kimsəsiz, yoxsul,
cəmiyyət tərəfindən təcrid edilmiş insanlar. Çox qəddarcasına səslənir, amma həqiqətə
göz yummaq, olmamış kimi davranmaq vicdansızlıqdan başqa bir şey deyil.
Balaca Mələyin atası hər gün metro stansiyalarının
birinin yanındakı körpünün altında durub, fəhlə kimi evlərə getməklə pul
qazanardı. Camaat içində qul bazarı adlanan bu yerdə səhərdən axşama yayın günəşində,
qışın şaxtasında ayaq üstə saatlarla iş tapacağı ümidiylə onlarla insan beləcə
günlərini keçirirdi. Anası isə xadimə kimi çalışırdı. Günlərin birində anası
müdrün fikrincə kifayət qədər yaxşı yır-yığış etmədiyindən işdən qovulmuşdu.
Çarəsiz qalıb, küçələri süpürmək üçün bir neçə ay aidiyyatı qurumlara baş
vurandan sonra onu işə götürmüşdülər. Bir ilə yaxın küçələri təmizləyən anası,
yük maşını tərəfindən qəza nəticəsində dünyasını dəyişdi. Həmin gündən etibarən
balaca Mələklə, qardaşı Vaqifin onsuz da ağır olan günləri daha da ağırlaşdı.
Anasının ölümündən sonra gecədən gecəyə evə gələn
atası uşaqları demək olar ki nəzarətdən buraxmışdı. Məktəbə də getməyən
uşaqların günü əsasən dörd divar arasında keçər, bəzən küçəyə oynamağa çıxar, bəzənsə
zibillikdə eşələnməklə baş qatardılar. Atası Mələyə ad günün üçün yumşaq
oyuncaq alacağını söz versə də, ad günündə nə hədiyyə, nə də şirniyyat oldu.
Atası hətta qızının doğum gününü də unutmuşdu. Yadına düşəndə qızının könlünü
almaq istəyi bir xeyir vermədi. Günlük ərzaq almağa pulu güclə çatan atasının
qırağa pul qoyub, övladı üçün hədiyyə almağa gücü çatmırdı.
Qışın soyuq günləri idi. Mələk qardaşıyla küçədə
oynadıqdan sonra, qardaşı çox üşüdüyündən
evə dönsə də, Mələk hələ də küçədə oynamağa davam edirdi. Oynamaqdan bezdikdən
sonra adəti üzrə evə qayıtmaq istəyirdi ki, cütlüyə gözləri sataşdı. Cütlük
möhkəm dalaşırdı. Mələk qıraqda durub, qızğın sözləşməyə tamaşa edirdi. Oğlan
hirslənib, gedəndən sonra qız əlindəki yumşaq oyuncağı yaxınlıqdakı zibilliyə
atıb, öz-özünə deyinərək həmin yeri tərk elədi. Mələk əvvəlcə yerindən tərpənmədi,
amma sonra zibilliyə yaxınlaşıb, zibil qabının içində oyuncağa baxmağa başladı.
Götürüb-götürmək arasında qalmışdı. Götürməsə, oyuncağa heyif olacaqdı. Axı bu
oyuncaq onun doğum gününə arzuladığı oyuncaq idi. Götürsəydi də, atası oyuncağın
haradan olduğunu soruşacaq, biləndə ki zibillikdəndi oyuncağı zibilliyə
qaytarmağı məcbur edə bilərdi. Maraq qorxuya qalib gəldi və Mələk oyuncağı
zibillikdən götürüb, evlərinə qayıtmaq istəyəndə qarşısına qonşu məhəllədən
oğlanlar kəsdi. Oğlanlar 10-15 yaşında idilər. Mələklə məzələnməyə başlayan
oğlanlar oyuncağı onun əlindən almağa cəht edəndə, Mələk müqavimət göstərdi. Bu
oğlanların xoşuna gəlmədi və onlar zorla oyuncağı qoparmağa çalışanda Mələyi
yıxdılar. Oğlanlardan biri yerə yıxılan Mələyə oyuncağı əlindən almaq üçün hətta
təpik də vurdu. Oyuncağı Mələkdən qopardandan sonra Mələyin ağzının
partladığını görüb, qaçmağa başladılar. Mələk isə ağlaya ağlaya ayağa qalxıb,
evə qayıtmalı oldu. Qardaşı nə baş verdiyini ondan soruşsa da, Mələk heç bir cavab
vermədi. Qardaşı nə qədər israr etsə də, bu öz nəticəsini göstərmədi. Ağzının
qanını yuyub, bir tikə çörək yemək üçün masaya yaxınlaşdı. Dişi zədələndiyindən
yemək də yeyə bilməyib, yatmağa qərar verən Mələk ağrılara baxmayaraq, yuxuya
getdi. Sabahı gün qardaşı Vaqiflə zibillik tərəfə oynamağa gedəndə, zibilliyin
yanında yırtılmış-cırılmış vəziyyətdə həmin o yumşaq oyuncağı gördü. Qaçıb,
oyuncağı götürdü. Oyuncağı bağrına basanda, çənəsi ağradı və Mələk özündən
asılı olmayaraq, ağlamağa başladı. Vaqif Mələyi sakitləşdirməyə çalışdı, başını
sığalladı, onu qucalayıb, öpdü. Oyuncağı evə aparmaq istəyən Mələyi qardaşı
dayandırıb, başa salmağa çalışdı ki oyuncağı evə aparsa, atası hirslənəcək. Məcbur
qalıb, oyuncağı zibilliyə qaytaran Mələk göz yaşları içində qardaşıyla evə
qayıtdı. Qayıdarkən, qardaşı yolda Mələyə söz verdi ki, gec-tez ona istədiyi
oyuncağı alacaq. Vaqif heç vaxt yalan danışmazdı və Mələk ağlamağı kəsib,
qardaşının əlindən tutaraq, evə döndülər.
Bu həyatda ən dəyərli şeylərdən biri də
yaxınlarımızın sevgisidir. Sevildiyini bilən hər kəs, gələcək günlərə ümid dolu
gözlərlə, inam dolu fikirlərlə addımlayar.
Комментариев нет:
Отправить комментарий