Xanım Əliyeva: Adi şeir

Mənlə xoşbəxt idinmi, heç özüm də bilmirəm
Nə baxırsan özümə? Görmürsən ki dinmirəm?
Bu evin dörd divarı xatirələrlə dolu
Xatirələr nədir ki? Onlarla isinmirəm.

Məni necə unudun? Bunu necə bacardın?
Vəfalı bir it kimi qabağına qaçardım.
Bəlkə də buna görə məni sən heç sevmədin

Bütün sevənlər kimi mən də belə naçardım.
Yazılmayan şeirlər deyilməyən sözlər tək
Amansız baxışların qəlbimə od səpərək
İndi niyə dönmüsən? Kim səni məcbur edib?